Nie wiem, czy Wy też tak macie, ale gdy ja słucham muzyki klasycznej^1, często oczami wyobraźni widzę różne historie, zdarzenia. Zamykam oczy i przenoszę się do zupełnie innego świata.

Dziś chciałabym pokazać Wam co widzę kiedy włączam to:

Gdy puszczam tę piosenkę, już w pierwszych nutach  słyszę krople wody spływające z sufitu. Mój wzrok przenosi się nieco niżej i zauważam śpiącą kobietę. Ma około 45 lat, jasnobrązowe włosy, małe usta, jest chudziutka i  niziutka. Pachnie jakimś owocowym zapachem, może truskawkami albo malinami? Gdy się budzi słyszę jak mocno bije jej serce. Pewnie nie wyróżniałaby się niczym szczególnym gdybym nie zauważyła oczu – smutnych i przenikliwych w tak intensywnie zielonym kolorze jak ta trawa:

Wstaje i idzie do kuchni, a w  każdym kroku widać jak bardzo jest delikatna i krucha. Porusza się powoli, jakby czegoś się bała. Jej mieszkanie jest bezosobowe, na próżno szukać tu ramek ze zdjęciami, list z zakupami czy brudnych talerzy w zlewie. Pozornie wszystko wydaje się być idealne, w odcieniach bieli. Ale tak naprawdę te pokoje są puste i tak samo zobojętniałe, jak ich właścicielka. Delikatne zmarszczki pod oczami wskazują że kiedyś często się śmiała i ogólnie była bardzo wesołą osobą,  a teraz walczy z przeszłością

COŚ MUSIAŁO SIĘ STAĆ. TYLKO CO?

Kobieta wychodzi z domu i nie oglądając się rusza w podróż. Na świecie nie istnieją inni ludzie – jest sama i samotna (wbrew pozorom to nie to samo!) Po drodze widzi przebłyski wspomnień – uśmiech męża, ich pierwszą wspólną wycieczkę, radosną zabawę z dziećmi na podwórku, urodziny w kawiarni, czy to jak szczęśliwa była czując się kiedyś kochana i bezpieczna.

Potem pojawiają się te złe retrospekcje; wybuch wojny, nocne naloty, wysadzenie szkoły pobliskiej szkoły, dzień w którym żołnierze przyszli po jej ukochanego i w końcu wiadomość o jego śmierci na froncie i pogrzebie.

Idzie cały czas rozmyślając. Próbuje walczyć z przeszłością. Pory roku się zmieniają, świeci słońce, pada śnieg, pojawia się tęcza, chmury burzowe,  leje jak z cebra, ale ona tego nie zauważa.  Po prostu błądzi cały czas bez celu, wędruje tylko po to,żeby nie siedzieć i płakać. Zasypiając walczy z własnymi myślami.

Nagle budzi się w nocy niedaleko wielkiego jeziora. Wchodzi na pomost i siada na skraju wymachując nogami jak mała dziewczynka. Po wielu latach obojętności, wreszcie pozwala sobie na złość i gorycz. Uwalnia złe emocje cicho wołając „Dlaczego”! I zrezygnowana patrzy w niebo. Gdy spuszcza wzrok, na jeziorze pojawia się duch jej męża, z czupryną dokładnie tak bardzo rozczochraną, jak to zapamiętała. Delikatnie ją obejmuje i pociesza. Mówi „Musisz walczyć! Jest Ci teraz bardzo ciężko, ale wierzę że dasz radę. Jestem przy Tobie cały czas, chociaż mnie nie widzisz. A teraz śpij”.

Gdy kobieta wstaje rano, już nie jest sama. Dookoła zauważa wesołych ludzi, a i na jej twarzy pojawia się nieśmiały uśmiech. Powoli wraca do rzeczywistości, wychodzi z obojętności.

NA NOWO ZACZYNA ŻYĆ.

Jestem bardzo ciekawa, czy Wy też „widzicie” piosenki?

¹ – bardzo, bardzo upraszczając, mam na myśli muzykę bez słów